ลือชา, ลือชาปรากฏ หมายถึง ก. มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้กันทั่วไป.
ว. มีชื่อโด่งดัง.
ก. โด่งดังมาก เช่น ได้ยินเสียงลือลั่น.
น. คําเรียกผู้เป็นใหญ่เช่นกษัตริย์, มักใช้ว่า ฦๅสาย.
น. ลูกของเหลน.
น. ไทยพวกหนึ่งอยู่ในแคว้นสิบสองปันนา.
(ปาก) ส. คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย เพศชาย ใช้พูดกับผู้ที่เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองเป็นกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒. (จ. ลื่อว่า คำใช้เรียกบุรุษที่ ๒).
ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสําเร็จ, ถึงเช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; (โบ) รู้ความ เช่นลุท้องตรา ลุหนังสือ.